Na uitstel op uitstel is het bijna zover: het derde deel van The Witcher komt eraan. Dit nieuwe deel moet niet alleen het verhaal afsluiten van de Wild Hunt - waar al in het eerste deel naar werd verwezen - maar moet ook het magnum opus worden van de Poolse studio CD Projekt Red. Een extra groot verhaal met nog meer personages, een gigantische wereld om te verkennen en side quests waar je u tegen zegt. Eén ding is in ieder geval zeker: The Witcher 3 is ambitieus. Zo ambitieus zelfs, dat een enkele play through gemakkelijk een uur of honderd kan kosten. Een game als deze is daarom niet even doorheen te sprinten.
Dit betekent ook dat ik nog wel wat uurtjes in het spel moet stoppen voor ik een eerlijk oordeel kan vellen. We willen jullie echter niet volledig in het duister laten. Vandaar dat we stilaan naar een eindcijfer opbouwen middels deze review in progress.
Check ook het tweede deel en het oordeel van deze review in progress.
Ik heb The Witcher 3 inmiddels al tientallen uren kunnen spelen en heb hiermee een aardig deel van de wereld en het verhaal kunnen zien. Wat me echter nog steeds weet te verbazen, is hoe goed het de essentie van de Witcher weet te vangen. Zoals Rocksteady dat met Batman heeft gedaan in de Arkham-games laat CD Projekt Red je werkelijk ervaren hoe het is om Geralt of Rivia te zijn, precies zoals in de boeken van Andrzej Sapkowski. Dit gaat verder dan alleen een verhaal en een setting die hierop aansluit. Werkelijk alles werkt samen tot een fantastisch overtuigend geheel.
Voor de ongeïnitieerden: een Witcher is een huurling, getraind om allerlei soorten kwaad uit te roeien, maar monsters in het bijzonder. Simpelweg met een zwaard kunnen zwaaien is echter niet genoeg om een griffioen te verslaan en om die reden leiden Witchers hun eerste jaren een monnikenbestaan in een van de Witcher-scholen. Hier oefenen ze hun vechtkunsten - en leren ze hun vijand kennen en diens zwakten exploiteren. Daarbovenop maken ze kennis met wat praktische tovenarij, waaronder een telekinetische duw en een hypnosespreuk. In feite worden ze opgeleid tot een soort van middeleeuwse Jedi.
Belangrijker echter is dat een jong Witchertje direct wordt blootgesteld aan allerlei gif. Mocht het jongetje (meisjes worden niet toegelaten) dit proces overleven, dan zal zijn lichaam muteren. Dankzij deze mutaties worden zijn zintuigen verscherpt en is hij nagenoeg immuun voor de negatieve aspecten van allerlei brouwsels. Sterker nog, door die immuniteit komen anders onhaalbare positieve effecten aan het licht.
Wanneer de transformatie klaar is, hou je een koele, gecalculeerde moordmachine over - mits deze goed voorbereid is op het gevecht althans. Het beste zicht, gehoor en reflexen redden je immers nog niet van een drakenbeet. Hoe onmenselijk sterk een Witcher ook is: hij is verre van onsterfelijk. Een Witcher die oud wil worden, zal de juiste drankjes moeten brouwen voor elk gevecht en zijn zwaard insmeren met het juiste gif voor de juiste prooi.
Die kwetsbaarheid en de voorbereiding om daar voor te compenseren, is dus een groot gedeelte van wat een Witcher is - en daar gaat het spel bijzonder goed mee om. The Witcher 3 is tot dusver een stuk minder frustrerend moeilijk dan deel 2 en in mindere mate deel 1. Maar ook hier voelen gevechten snel, praktisch en bovenal gevaarlijk aan. Je kunt met gemak hier en daar een klap vangen, maar laat je jezelf omcirkelen door zelfs maar een paar zwakke vijanden, dan is het toch echt einde oefening.
Het helpt dus om de zwakten van je vijand te kennen en die volledig te exploiteren. Om je hierbij te helpen, houdt het spel een bestiary voor je bij, waarmee je van elk monster kan zien welke spreuken, olie, of andere voorwerpen je het beste kunt gebruiken. Je kunt deze zelfs aanvullen door in-game boeken en notities over monsters te lezen. Het is in feite alsof er een Witcher walk through in het spel is gebakken en waar dit in andere spellen misschien goedkoop zou voelen, is het hier noodzaak, waardoor het daadwerkelijk wat toevoegt aan de gameplay.
Dit betekent wel dat je potions zal moeten brouwen en niet iedereen heeft zin in verplicht ‘craften’. Waar het verzamelen van ingrediënten om dit soort voorwerpen mee te maken in de vorige delen nog een gedoe was, gaat dit nu gelukkig vrijwel automatisch. Elk drankje, olie of type bom hoef je slechts één keer te maken en hervult zich automatisch wanneer je Geralt laat rusten. Zodoende speelt het spel geweldig in op het voorbereidingsaspect van je Witcher-werk, zonder dat het ook voor de speler als werk voelt.
Nog een aspect van het Witcher-zijn is het speurwerk dat bij je Witcher-praktijken komt kijken. Jagen op monsters is immers meer dan alleen het gevecht: je zult het beest eerst moeten vinden. Dit doe je met je Witcher sense. Hiermee wordt je algemene beeld vertroebeld, maar worden belangrijke voorwerpen in je omgeving voorzien van handige highlights: een kistje met belangrijke inhoud bijvoorbeeld, of spoor dat je naar je prooi kan leiden. Vrijwel elke quest gebruikt dit systeem, waardoor zelfs die paar ‘kill’ en ‘fetch’ quests als volledige avonturen voelen. Je krijgt daadwerkelijk het idee dat je de klus hebt geklaard door je eigen vaardigheden als jager of detective.
Dat lees je goed: Geralt jaagt niet alleen op monsters, maar zal ook menselijke criminelen op moeten sporen. Een Witcher draagt immers niet voor niets twee zwaarden: de zilveren is voor monsters en de stalen is voor de mens. Vaak zal hij zelfs de kant van het monster kiezen wanneer deze het minste kwaad vertegenwoordigt. Uiteindelijk is het aan jou als speler om te bepalen waar Geralts moraliteit ligt.
En dat is nog iets dat diep verweven zit in het Witcher-bestaan. De wereld van The Witcher is namelijk niet zwart-wit. Hoewel deze grotendeels gebaseerd is op sprookjes als die van Baba Yaga en Assepoester, is hij niet gek veel anders dan onze wereld. Temeria zit vol angst voor het onbekende, wat zich uit in racisme, fanatisme en fundamentalisme. Ook Geralt, als net-niet mens, krijgt hier genoeg mee te maken. Mensen zijn bang voor je, tot ze je nodig hebben. Is het klusje geklaard, dan praten ze weer vrolijk verder - achter je rug om. Dit alles maakt de wereld en diens inwoners naar, maar ook ontzettend geloofwaardig - iets waardoor ik de controller nauwelijks neer heb kunnen leggen.
Toch ben ik ook tegen een paar irritaties aangelopen, die me zo de spelervaring weer uittrokken. Met name de besturing van Geralt heeft ongemakkelijke momenten met zich meegebracht. De Witcher rent wat lang door, is vrij lomp en hoewel hij nu voor het eerst kan springen, is hij niet zo lenig als ik had gehoopt. Sterker nog, ondanks de nieuwe feature is hij nog vrijwel even beperkt als in het vorige deel. Plaatsen waar je hoort te springen, zijn aangegeven met een witte waas - net als in Assassin’s Creed - en hier werkt het prima. Op de meeste andere locaties zal Geralt ongemakkelijk in het rond rollen of - als je op een heuvel staat - zijn balans verliezen en naar beneden glijden. Dit heeft me inmiddels al behoorlijk wat tijd - en evenzoveel levens - gekost.
Naast lomp is Geralt ook wat koppig. Zeker wanneer er iets geïnspecteerd moet worden, wil hij wel eens mijn input negeren. Hiervoor moet hij dan ook precies op de goeie plek zijn, de juiste kant op kijken, lopen of stilstaan (in ieder geval niet rennen) en er moet niks anders in de weg staan. Wanneer ik net een nieuw gebied betreed, lijkt het erger, waardoor ik vermoed dat de PS4 het stiekem toch wat druk heeft - ondanks dat je dit niet merkt aan de fps.
Dat wil echter niet zeggen dat de review build die we opgestuurd hebben gekregen vrij is van zichtbare, technische mankementen. Hier en daar waren er zeker wat clipping-problemen, zoals Geralt die recht door zijn paard springt. Ook is er - vooral in de dichtbevolkte steden - pop-in te merken. Vele malen erger echter is dat het spel tot drie keer toe compleet is vastgelopen, op ogenschijnlijk willekeurige momenten. Daarbij heeft het spel behoorlijk lange laadtijden, al is dit het vergeven gezien de werelden gigantisch zijn en je hier uren zonder laadtijden rond kan dwalen.
Goed, het is tegenwoordig normaal om een day one patch uit te rollen om dit soort problemen te verhelpen, dus we zullen zien hoe The Witcher 3 uiteindelijk lanceert. Voor nu zijn de problemen echter nog niet storend genoeg geweest om mij van het spel weg te slaan. Zodra ik het spel afsluit, heb ik alweer zin in een nieuw avontuur. Hoe de rest van mijn avonturen in Temeria uiteindelijk zijn bevallen, lees je volgende week in mijn uiteindelijke review. Ik ga me weer wanen in de wereld van The Witcher.
